არ ვწუხვარ, აღარც ვტირი თუ ვუხმობ,
ვით ვაშლის ხეზე კვამლის ფთილები,
ისე გაივლის სიცოცხლე უხმოდ
და მეც ჟამთასვლით დავითრთვილები.

გულო, ვერ ძგერ და მიყუჩდი ბარემ,
წლებმა დაგიგეს მახე, ტიალო.
აწი არყნართა მდიდრული მხარეც
ვერ გაგვიტყუებს სახეტიალოდ.

სულო ეულო! რაღა გერევა,
რად ვერ ატოკებ კოცონს ბაგეთა,
ო, დაკარგულო ბედნიერებავ,
გულს რომ გრძნობის ზღვა მიმოანგრევდა.

სიცოცხლევ, სიზმრად გნახე, ცხადია,
ამიტომ ვხდები სიძუნწის მჩენი,
თითქოს აპრილში, დილაადრიან
გავინავარდე ვარდისფერ ცხენით.

ვიხრწნებით, არც ვინ გვიდგას თავდებად,
ფოთლებს სიყვითლე ჩამოსდით ოდეს,
დალოცვილ იყოს, ვინც იბადება,
რომ გაიფურჩქნოს და მერე მოკვდეს.

Не жалею, не зову, не плачу,
Всё пройдёт, как с белых яблонь дым.
Увяданья золотом охваченный,
Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,
Сердце, тронутое холодком,
И страна берёзового ситца
Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий, ты всё реже, реже
Расшевеливаешь пламень уст.
О моя утраченная свежесть,
Буйство глаз и половодье чувств.

Я теперь скупее стал в желаньях,
Жизнь моя, иль ты приснилась мне?
Словно я весенней гулкой ранью
Проскакал на розовом коне.

Все мы, все мы в этом мире тленны,
Тихо льётся с клёнов листьев медь…
Будь же ты вовек благословенно,
Что пришло процвесть и умереть.