ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

სიყვარულზე ფიქრი ერთი უწყვეტი ლაიტმოტივი იყო ზინას ცხოვრებაში. ვერაფრით აეწონა და გაეზომა რა უფრო მეტია, გიყვარდეს თუ უყვარდე? რა უფრო რთულია, აღარ გიყვარდეს , თუ აღარ უყვარდე? ამიტომ არ ცდილობდა ეჭვი შეეტანა მათ სიყვარულში ვისგანაც იოტისოდენადაც გრძნობდა ამას და მათ მიმართ, ვინც თვითონ უყვარდა უპირობოდ.

„მამაც“ უყვარდა ზინას, არანაკლებ ვიდრე ნამდვილი, რომლის გამოც დედა ისე დაიტანჯა, რომ „აუარებელი ცრემლის“, „არასასურველი ქალის“, „მიტოვებულის“ , თუ „უბედურის“ აღმწერი სიტყვები და წინადადებები მაინც ვერ შეგიქმნით სრულ წარმოდგენას მისი განცდების შესახებ...

და ასე ხდება მუდამ, როცა დიდი სიყვარული კვდება. უფრო სწორად რომ ვთქვა, არსად ქრება და მკვდარი სულივით მოკიდებული დაგაქვს მთელი სიცოცხლე და მისით დამძიმებული მიათრევ ფეხებს არსებობის გზაზე.

წლების მანძილზე კარგად ხედავდა ზინა, როცა ცხოვრება მორიგ წნეხში აყოლებდა დედას, მუდამ მას იხსენებდა და წყევლიდა. ბრალს სდებდა ყველა უბედურებაში, მაშინაც კი როცა მეორე ქმარი ჰყავდა და მერეც, როცა ორივე გზამართალს იყვნენ.

ნამდვილ მამას თითქმის არ იცნობდა ზინა. ჯერ ბებოსთან ცხოვრობდა და იზრდებოდა სოფლად, მერე კი, როცა ეს სასკოლედ ჩამოიყვანეს, ის სახლიდან წავიდა და ძალიან იშვიათად, მთვრალს თუ ახსენდებოდა შვილები.

ასეთი ვიზიტები არასდროს სრულდებოდა სასიამოვნოდ. მამა წინასწარ რეკავდა და აზუსტებდა დროს , თუ როდის იქნებოდა უცვლელ ადგილზე, იმ საბავშვო ბაღის ეზოში, რომელიც მათი კორპუსის გვერდით მდებარეობდა. რადგან დედა სახლში მისვლის უფლებას არ აძლევდა.
აჩია სიხარულით ცქმუტავდა, ელოდა მამასთან შეხვედრას. ზინა ყოველთვის ყოყმანობდა და წასვლა არ სურდა, რადგან როგორი მოკლე რანდევუც არ უნდა ყოფილიყო, დედა მაინც საყვედურებით აგვირგვინებდა და ეს საყვედურები მუდამ გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა ერთმანეთს - „ რაო მამათქვენმა?“_თი იწყებოდა და „ერთი ხელი დაგიქნიოთ და ეგრევე გაეკიდებით!“ მთავრდებოდა. თუმცა თვითონვე აიძულებდა წასვლას, სიტყვებით: „ წადი , თორემ მერე იტყვის მე არ გაგიშვი, წადიმეთქი გოგო , მამაშენია!“ და ლამის ხელს კრავდა ზღურბლისკენ.
ზინა კი ვერაფერს იღებდა ამ შეხვედრებიდან სასარგებლოს, თუ სასიამოვნოს, იმდენად უმნიშვნელო და არაფრისმთქმელი იყო მისთვის.

ასე ხდებოდა თუ მამა მხოლოდ ნასვამი იყო, ხოლო თუ მთვრალი, არასდროს ითხოვდა ნებართვას მოსვლისთვის, როგორც წესი ტყდებოდა სახლში მინები, ილეწებოდა ჭურჭელი, - ეს ძირითადად, თორემ ნაჯახიც მოხვედრია ტელევიზორს თუ ავეჯს... ხან დასახმარებლად შემოვარდნილი მეზობელიც აყირავებულა.

ბოლო ასეთი ვიზიტის დროს, გვიან ღამით, როცა ზინას აღვიძებდნენ , ადექი მამა მოვიდაო და ძილიდან ჯერვერგამორკვეულმა იკითხა რომელი მამაო, ფიზიკური ტკივილითაც კი იგემა ცხოვრების ერთ-ერთი მწარე გაკვეთილი, რომ რიალური გრძნობების „ჩაყლაპვა“ და ღიმილის მორგება აუცილებელია არამარტო თავის დასაცავად, არამედ თვითგადარჩენისთვისაც.
მერე დიდხანს მალავდა გრძელსახლება მაისურების ქვეშ მკლავებს, - ერთს, რომელშიც ხელი ჩაავლო და გაიქნია სიტყვებით: „რამდენი მამა გყავს მე შენი დედა მოვტყანო“ და მეორეს, რომლითაც საძინებლის კარის სახელურს შეახეთქა...
თორემ ამის მერე, ქეჩოში მოკიდებული ხელი და დაჯანჯღარება აღარაფერი იყო მისთვის.

-რამდენი მამა გყავს?
-
-რამდენი მამა გყავს მეთქი?
-
- გეკითხები!
- ერთი.
- ვინაა?
- შენ.

იმ მომენტში არ ტიროდა ზინა. მოულოდნელობამ ტკივილს გადააჭარბა. იდგა იმ კარის გვერდით, რომელსაც შეეჯახა, ფეხშიშველი, თავდახრილი და გაშეშებული. სახეზე ჩამოყრილი თმიდან კარადის სარკისკენ აპარებდა თვალს და...
და საკუთარ თავს იმახსოვრებდა.

მამის წასვლის შემდეგ, თითქმის მთელი ღამე ტიროდა ზინა და დანახვაც აღარ სურდა მისი, აღარასოდეს!

მშობლების თვითგამორკვევას ერთნაირად შეწირული ბავშვები კი იყვნენ ზინა და მისი ძმა, მაგრამ ზინას დედის მხარე ეჭირა მუდამ, აჩის მამა უფრო უყვარდა და რაც უფრო დრო გადიოდა, მით მეტად სძულდა მამინაცვალი.

სხვისი სიმართლით და სხვისი შეგრძნებებით ვერ იცხოვრებს ადამიანი. ზინა პატარაობიდანვე ადარებდა საკუთარ ოჯახს სხვებს, ხედავდა განსხვავებას და ხვდებოდა, რამდენი ზიანი მიადგა მას და მის ძმას, მშობლების ელემენტარული წინდაუხედავობის, ეგოიზმის და უპასუხიემგებლობის გამო. თუმცა იმას , რასაც ზინა გრძნობდა ხშირად ვერ ხვდებოდა და იგებდა მისი ძმა. მაგრამ სამართლიანი იქნება ითქვას, რომ მისთვისაც გაუგებარი რჩებოდა ის ტკივილები, რომელსაც მისი ძმა განიცდიდა, რადგან ისიც საგულდაგულოდ მალავდა საკუთარს და ალბათ ეს საერთო თვისება სწორედ საერთო იღბალმა გამოუმუშავა ორივეს.
სანამ დედა მეორედ გათხოვდებოდა ხშირად უწევდა მარტო ყოფნა, რადგან სახლში ვერ აკავებდა უკვე წამოზრდილ ძმას, რომელსაც მეგობრებთან ერთად ეზო-ეზო სიარული და გართობა ერჩივნა დის კომპანიას. ალბათ ხიფათსაც ხშირად გადაეყრებოდა ხოლმე. „ალბათ“ იმიტომ, რომ არადროს ამბობდა ნამდვილ მიზეზს რატომ ჰქონდა შემოხეული ქურთუკი თუ მაისური, ან ტუჩი გამსკდარი, ან თვალი ჩალურჯებული.
მამასთანაც ის უფრო მეტ დროს ატარებდა, ხშირად იპარებოდა და მერე ატყობინებდა დედას. რჩებოდა მასთან და ამიტომ უკეთ იცნობდა და მეტადაც უყვარდა ვიდრე ზინას.

სამაგიეროდ დედას აღმერთებდა ზინა, უყვარდა უზომოდ და მოსწონდა როგორც ქალი. ახლა გვერდით კი აღარ მიჰყვებოდა ხელჩაკიდული , უკან მისდევდა და მის ნაკვალევზე დგამდა ფეხს ფიქრით - „დედას დავემსგავსო!
დედას დავემსგავსო!
დედას დავემსგავსო!“

ვერაფრით ხვდებოდა როგორ შეიძლებოდა მამას ის გაეცვალა მანჩოში, რომელიც ლამაზიც კი არ იყო. რომელზეც ამბობდნენ რომ ბოზი და ბინძური იყო.
და ამ ყველაფერთან ერთად, მამა გაყრის სასამართლო პროცესზე თავს მხოლოდ იმით იმართლებდა, რომ ყოფილი ცოლი ვერ აკმაყოფილებდა როგორც ქალი.

ზინასთვის რა თქმა უნდა გაუგებარი იყო ეს ფრაზა და ამიტომაც ვერ ხვდებოდა, რატომ უნდა ეტირა ასეთი უწყინარი წინადადების მერე დედას, ან როგორ გამოიწვია ამ თითქოსდა უმნიშვნელო გაყრის მიზეზმა დედის ქცევებში ცვლილებები. რატომ ხდებოდა ისე, რომ სტუმარი მამაკაცის მიღების დროს, ზოგჯერ სთხოვდა ოთახიდან არ გამოსულიყო.

დამჯერი იყო ზინა, ნაბიჯსაც არ გადადგამდა ზღურბლს იქით, სანამ დედა არ დაუძახებდა, მაგრამ...
ერთხელ, როცა დედის კვნესა შემოესმა გვერდითა ოთახიდან, საწერ მაგიდაზე დააგდო წიგნი და სავარძლიდან წამოდგომაც ვერ მოასწრო, რომ...

მოულოდნელად, არსაიდან გრიგალი ამოვარდა და მის კარჩაკეტილ ოთახში შემოიჭრა, გაანგრია ფანჯარა, ფარდები ჩახია და გაიტაცა, სახლის წინ მდგარი ალვის ხე ისე მოხარა, ძირს დააწვინა, გადაამტვრია. ყვიროდა ზინა, გრიგალი თმას უწეწავდა, ისე ხმამაღლა ღრიალებდა, რომ ყურებიდან სისხლი სდიოდა, მაგრამ ხელებს იფარებდა და მაინც ყვიროდა...

სინამდვილეში კი საკუთარი ოთახის კარზე ცხვირმიბჯენილი იდგა, გაუნძრევლად, ხელებჩამოყრილი, შუბლდაკაწრული, თითებდასისხლიანებული და ხმას ვერ იღებდა. მხოლოდ სლუკუნებდა და საკუთარი სლუკუნის ხმაზე კრთებოდა... დედას რაღაც უჭირდა, ის კი კარის გაღებას ვერ ბედავდა...

და მას პირველად შესძულდა ამ უსუსურობის გამო საკუთარი თავი...

ფიქრისთვისაა დაბადებული ადამიანი. ფიქრი უყვარდა, სჭირდებოდა და თითონაც თავს არ ანებებდა ზინას... მერე რა? საკუთარი თავის სიყვარულის გარეშეც შეიძლება არსებობა!
სამაგიეროდ დედამ შეამჩნია დასისხლიანებული შუბლი და მიიღო გაკვეთილი. მართალია ზინას ერთი სიტყვაც არ უთქვამს მისთვის, ის მაინც მიხვდა ყველაფერს. თუმცა მაინც უყვირა:

- გიჟი ხომ არ ხარ?
-
- რატომ გააკეთე ეს?
-
- და არ გრცხვენია მასეთი შუბლით სკოლაში წასვლის?
-
-რას იტყვი, გიჟი ვარ და  მეთითონ ჩამოვიკაწრეო?
-
- ნუ ტირი!
-
- და ცრემლიანი თვალებით ნუ იხედები სარკეში!

ზინა კი , როგორც ყოველთვის ემოციური მომენტებისას, ისევ იყურებოდა სარკეში და საკუთარ თავს იმახსოვრებდა.

იმდენი სილამაზითაა სამყარო სავსე, როგორ შეიძლება ადამიანი ცუდზე კონცეტრირდეს? მაგალითად სიყვარული და სიკეთე. ამის შესაძლებლობა ყველა ასაკშია, მთავარია არჩევდე რა არის კარგი და რა ცუდი...

ნათია ექვსი თვის ორსული იყო. თითქოს საკუთარი სახელის შინაარსის ანალოგი,- მასავით ნათელი. მაღალი, კარგი აღნაგობის, შუაზე გაყოფილი ვარცხნილობით, უკან შეკრული, წელამდე დაგრძელებული მსხვილი, წაბლისფერი ნაწნავით და მსუბუქი ჭორფლით სახეზე.
დედა იმდენად ბედნიერი იყო რომ შეეძლო ვინმესთვის დახმარების ხელი გაეწოდებინა, თითქოს თავადაც ანათებდა.

იმ ღამით მორიგე იყო, როცა ორსული გოგონა მიიყვანეს მათთან , სასწრაფოს ცენტრალურ ფილიალში. თურმე ნათიამ ის არ იკმარა, რომ გაურკვეველი სახელწოდების ბევრი სხვადასხვა წამლის, ასევე ბევრი აბი მიიღო სიცოცხლის მოსასწრაფად, ხიდიდან გადახტომასაც ცდილობდა, თუმცა უჭირდა მოაჯირზე გადაძრომა, მიუხედავად იმისა რომ ცხრამეტი წლის იყო. მუცელი ხელს უშლიდა, მუცელი, რომლის გამოც მშობლებმა და ძმამ სახლიდან გამოაგდეს და რომლის გამოც ისე დაიტანჯა, რომ ლამის სიცოცხლეს გამოესალმა.

საბრალო გოგო, შეციებულ-აკანკალებული იჯდა ლაბორატორიის ცივი ოთახის ხმელ სავარძელზე, მშიერი, სამედიცინო მანიპულაციებისგან დამფრთხალი , ცნობისმოყვარე თვალთაგან დაღლილი და ერთი სული ჰქონდა გაჰყოლოდა სახლში მას, ვინც დახმარებას დაპირდა.

ახლა მას თავშესაფარი ჰქონდა, ბავშვებს მეგობარი და მეთვალყურე გამოუჩნდათ, მათ დედასაც თითქოს დარდი შეუმსუბუქდა. ახლა სახლში ოთხნი იყვნენ.

არავინ აკითხავდა ნათიას. ზინას დედა, მის არამარტო კვებაზე და ჩაცმაზე ზრუნავდა, შიგადაშიგ ჩვილისთვის საჭირო ნივთებს ყიდულობდა და ამას სიამოვნებით აკეთებდა. მხოლოდ
ერთ დღეს მოხდა ისე რომ ვიღაც შავგვრემანმა ბიჭმა მოაკითხა, რომელიც ნიკაპამდე წვდებოდა ნათიას.
დიდი კეხიანი ცხვირით, თმაში ჭაღარაგამორეული, ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი იდგა შუა ოთახში და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა. არა შეშფოთებული, უფრო ცნობისმოყვარე , მაგრამ თავდაჯერებული გამოხედვა ჰქონდა. გაჭიმავდა მკლავებს, დააწვებოდა თითებით ჯიბეების ფსკერს და მხრები ზემოთ ეწეოდა, მსუბუქად იწეოდა ქუსლებით პარკეტიდან და სხეულის სიმძიმე ფეხის წვერებისკენ გადაჰქონდა, ისე მოძრაობდა წინ და უკან თითქოს ირწეოდა და თან ლაპარაკობდა, ამტკიცებდა რაღაცას....
ბავშვები ეზოში გაამწესეს.
როცა დაბრუნდნენ ის წასული დახვდათ, ნათია ისევ მათთან იყო.

ახლა პირველად მიხვდა ზინა, რას შეიძლება ნიშნავდეს გამოთქმა „სიყვარული ბრმააო“...

მათივე სადარბაზოში,  ქირით ცხოვრობდა ორი ახალგაზრდა ბიჭი, რომლებიც ყველაზე ჰუმანურ პროფესიას ეუფლებოდნენ სამედიცინო ინსტიტუში. მომავალი ექიმები ხშირად სტუმრობდნენ ზინას ოჯახს, სადაც ორი მოზარდი, ერთი უქმრო და ერთი ორსული გოგონა ცხოვრობდა. ყვებოდნენ სასაცილო ისტორიებს, ოხუნჯობდნენ, ჯოკერს თამაშობდნენ, მოკლედ ერთობოდნენ როგორც შეეძლოთ. ზინაც მხიარულად იყო მათთან ერთად. მართალია ეხამუშებოდა მისი მისამართით არაერთგზის ნათქვამი: „ ეს მაგარი ბაღანა გაიზრდებაო“, „შავი თმა, შავი თვალები, თეთრი კანი და წითელი ტუჩები, გაუხეთქავს ვინცხას გულსო “. მაგრამ არ ღელავდა ამის გამო და არც ეგონა თუ ამის გამო აღელვება ღირდა.

თითქოს ყველაფერი დალაგდა. აწი არც უშუქობა შეაშინებდა, ვერ მოუსწრებდა მარტოს და ვერ აფიქრებინებდა რომ ფანჯრიდან დანახული ჩაბნელებული კორპუსები წარმოადგენს ჯოჯოხეთის ილუსტრაციას.
აღარც ჩაიდანს აადუღებდა და აორთქლებდა ზამთრობით, როცა უფრო მძაფრად განიცდიდა მარტოობას, რომ დაორთქლილი ფანჯრებით შეექმნა იმიტაცია, თითქოს დედა სახლში იყო,  სამზარეულში ფუსფუსებდა და ამ ილუზიით გამთბარიყო.
ადრე ხომ ისე შველოდა თავს, როგორც შეეძლო.

ჯერ კიდევ იმ ასაკში იყო ზინა, რომ უბრალოდ ვერ ხვდებოდა „სხვანაირ“ მზერას , ის მხოლოდ თერთმეტის ხდებოდა. სულ ახლახან შეწყვიტა ბიჭებთან ფეხბურთის თამაში და კოჭაობა. ახლახან დაეწია დედას ტანით და ფეხით, ახლახან მოირგო როგორც იქნა დედის კაბა, ცოტაც და ფეხსაცმელიც კარგად ექნება.
ახლა აღარ მიყვება დედას გვერდით, არამედ უკან მისდევს და ზუსტად იქ ადგამს ფეხს , სადაც დედის ფეხსაცმელმა დატოვა კვალი.
თუმცა ცხოვრება რისი ცხოვრებაა სიფრთხილე თუ არ გასწავლა, ნდობა თუ არ შეგირყია, თუ არ გამოგაფხიზლა და დაგაფრთხო...

ერთ-ერთი მომავალი ექიმის დაბადების დღე იყო. სუფრა გაშალეს ბიჭებმა, სტუმრებიც მოიწვიეს და დამეგობრებული მეზობლებიც. მხიარული დაბადების დღე გამოდგა, ბავშვებისთვისაც საინტერესო და სახალისო. ამიტომ მოსაღამოვებულზე , დედის მოთხოვნა რომ სახლში წასულიყვნენ, ბავშვებმა გააპროტესტეს, აჩიმ ცრემლებამდეც კი. იუბილარმა გადაწყვიტა ეს მისია საკუთარ თავზე აეღო და მშვიდად დაებინავებინა პატარა სტუმრები.

ლიფტშივე იგრძნო ზინამ რა არის წინდაუხედაობა, ბრაზი და ტკივილი ერთდროულად, როცა მზრუნველი მეზობელი მის მკერდს უხეშად შეეხო. ტკიოდა ზინას გულიც, მკერდი უფრო, მაგრამ ხმას ვერ იღებდა. აჩია ცქმუტავდა, ლიფტის კარს ცხვირით იყო მიბჯენილი, ერთი სული ჰქონდა გაეგო რომელ თამაშს დაპირდა „მეგობარი“.
და ეს თამაში, არც მეტი არც ნაკლები, „ დამალობანა“ გამოდგა.
გზა მეცხრედან მესამემდე უგრძელესი გამოდგა.  არც ისეთი უსაფრთხო, როგორც ამბობენ ლიფტებზე და როგორიც უნდა ყოფილიყო სინამდვილეში.

სახლში შესვლისთანავე „მეგობარმა“ გამოაცხადა მე ვიხუჭებიო. ოღონდ ეს დამალობანა დასტუკებაზე კი არაა, პოვნაზეაო.

ზინა შეშინებული კი იყო, მაგრამ არც ისეთი პანიკიორი, რომ განგაში აეტეხა გაუაზრებლად. უარესი შედეგის მოლოდინის გამო თავშეკავება ერჩივნა, მაგრამ არც დაბნეული იყო. სასწრაფოდ გაიქცა და საძინებელში ორ მიტყუპებულ საწოლს შორის შეძვრა. დაიმალა აჩიაც.

- ვიხილები და მოვდივარ! - გაისმა სახლში.
ზინამ მუშტები შეკრა პარკეტზე დადო, ზედ ტუჩებით დაეყრდნო და გაირინდა. ახლა არ შეეძლო ემბრიონის პოზაში წოლილიყო, არადა...

- აი სად ყოფილხარ - თითქმის ჩურჩულით ჩაილაპარაკა „მეგობარმა.“
- გამოდი, გიპოვე!
- ...

დრო გადიოდა, ის ხან ერთი მხრიდან უვლიდა საწოლს, ხან მეორე მხრიდან, ყოფდა ცალ ხელს, თუმცა ვერაფრით ახერხებდა მიწვდომოდა ზინას.
აჩია დაიღალა ლოდინით და სამალავიდან როგორც იქნა გამოვიდა.

- გამოდი, გოგო, ხო გიპოვა?!
-
- აბა ეს რა თამაშია? გამოდი!
-
-ძროხა! შენი გულისთვის წავიდა. დამპალო!

კარი გაიღო და დაიკეტა, მაგრამ...

“სიფრთხილეს თავი არ სტკივაო“ - აი თურმე რატომ ამბობენ!

საიდან  ამდენი გველი და ყველა ამ საწოლის ქვეშ?!
ვერ იძინებდა ზინა, გრძნობდა როგორ დასრიალებდნენ და იხლართებოდნენ  ერთმანეთში. კანკალებდა შინაგანად, მაგრამ არც კი ტოკდებოდა, რომ არცერთ მათგანს არ ეგრძნო მისი იქ ყოფნა და არ შემოსრიალებოდნენ საწოლში.

...და  იმ ღამით საკუთარი სქესის სიძულვილს გაუღო კარი და შეუშვა  სხეულში.