ობლობით გულგასენილი,
ოლოლი უხმობს ოლოლსა,
დაეძებს,  ავსებს გოდებით
სევდის  ვარცლსა და ორომსა.
არავინ ეპასუხება,
ჟამი  ლოდინმა დალია,
უკუნში დაეხეტაება,
არა ჩანს გზა-სავალია.
ოლოლო, ობლად  მფრინავო
მთვარეულივით  მავალო,
ვინ დაგაბედა, ბედშაო,
ბნელში ძახილი ამაო?
არ იქნა, ვერსად იპოვე
მაგ ტკივილების მალამო,
გულს დაგიმარხავს საუნჯედ
სევდის საგანძურ-სალარო.
ნეტავი რა გაქვს სათქმელი,
გულში რა ჯავრი  აბუდე,
რა შეახდინე სამართალს,
უგზო დრო-ჟამით ნამრუდებს?
დახშულხარ გულის კარებო,
აღარა გწადის გულობა,
შენთვის სულ ერთი გამხდარა
ლხენა-ტკივილის სტუმრობა.
ახლა თავქვეზე მიცურავს
აღმამდინარი  მარხილი,
აღარც ბულბულის ხმა  გესმის,
აღარც ოლოლის ძახილი.
წასულა, წლები წასულა
ოლოლის სევდით ნათვალი,
თვალიდან  ამოშრეტილი,
გულიდან ამონათალი!
ობლობით გულგასენილი
ოლოლი უხმობს ოლოლსა,
დაეძებს,  ავსებს გოდებით
სევდის  ვარცლსა და ორომსა.